Eta lerroaren
jarraikortasuna dun oreka-emaile nagusia bizitzaren ibilbidean. Har ezan
hiriaren topografia jarraikortasun horren erakusgarri: norberak
hiri/herriaz duen oroimenean, hainbat aldi eta aldetako irudiak nahasten ditun.
Buruan dinagu kale-kantoiko jostailu-dendan neskame- eta iñude-jantziak saltzen
ziren garai oraindik hurbila. Alfonbra-denda ere izan zen, geroago. Auzo osoak sortzen
ikusita gauden, eta beste batzuk desagertzen. Ematen din lerroa, kasu horretan,
korapilatu egiten dela, txirikordatu, eta, beraz, bolumenerantz -ez
azalerarantz- doala.
Fabianek
elebakartasunaren gaiarekin jarraitu zuen: inoiz berak ere pentsatua
zuela bigarren hizkuntzak ideien argitasunari laguntzen ziola. Eta ez
zela zurikerian ari erakusteko-edo, zalantza bakarra zuela gehitu zuen.
Alegia, ez zekiela bigarren hizkuntzen artean musika eta matematika,
gutxienez, ez ote liratekeen sartu behar.
Junek baietz: zorrotz jarrita,
pintura, eskultura, dantza, arkitektura, antzerkia eta zinema ere
sartuko lituzkeela zerrendan; horrelako bat benetan kontrolatzen zuenak
beste hizkuntza bat ere bazekiela. Emmak biribildu zuen ideia, zinemaren
ordez, irudigintza orokorrean, eta aurreko guztien solapamendu eta
mugetakoak ere taldean sartuta.
Bitartean,
ezkutukoan, jolasak aurrera jarraitzen zuen: Emmak, ustez ustekabean, Fabianen
hanka berearekin ukitu zuen. Fabianek kontaktua sentitu eta, txakurrak
ferekan bezala, zegoen-zegoenean utzi zuen gorputz osoa, ilerik mugitu
gabe. Emmarekin kontaktua egin zuen lehenengotik gertatzen zitzaion;
zoroak horrela harrapatu zuen. Beste ezer, beste inor ez zegoen une
horietan. Egonkortasunaren erreinu osoa emango zukeen sakontasun hori
luzatuko zion zaldi baten truke. Hala uste zuen, behintzat, ispilua
urratzen hasi zen arte:
Badakizu
bi pertsonaren arteko kaleko harremanean, taberna-giroan, esaterako,
ukituak gertatzen badira, ezinbesteko erantzun bat espero izan behar
dela. Hamaika eratako erantzunak etor daitezke, hamaika mila
ukitu motetarako. Batzuetan, barkamena eskatuz amaitzen da; ukituagoz,
bestetan. Edo, bestela, ezer ez esatea ere zilegi da, bai istant bateko ukitua
gertatuta, bai eta ziento bat bider gertatuta ere. Baina, ezer ez
esatea ez da ez konturatzea: Emma eta Fabian, batzuetan, elkar ukituta
ematen zituzten bi minutu baino gehiago tabernako lagunartean, eta
berdin hurrengo tabernan, hurrengo egunean...
Hala ibili ziren bolada
batean: besoa besoarekin ez bazen, hankan eskua jartzera ez ziren iristen, baina eskumuturrekoarekin laztan
arina, bai... Jolasa ezkutukoa zen eta petit komitean izan ohi zen.
Emmak lotsagabe-lotsagabe esan zion arte, bakarrik gelditu zirenetako
batean, Fabianek ohartarazi ezean hura ez zatekeela konturatuko elkar ukitze
horretaz. Berezko joera omen zuen jendea ukitzekoa.
Kolpe
handia izan zen Fabianentzat adierazpen hura. Emma erreparatu gabe zegoela
esatean, ordura arte sintoniaren dastatzailea zena, tentsioaren titana,
sedukzioaren paladina, txiki-txiki sentitzen hasi zen. Kimeraren
atzetik ibiltzeko minimoetako bat haustetik gertu zegoen; mutilaren zorabioaren oinarri nagusia, kinka larrian; ukitze etengabeetan
eraikitako aldaketaren beharra, zalantzan; bikotea hirukote bihurtzeko
saioa, etenda: geldiune bat egin beharrean zen.
