Senidetasun-harremanen
lege-esparruan ere, lerroak agintzen din. Horren erakusgarri argia dun
bart jaioa ez den legitima edo senipartea: nahi dunana esango dun, ordenua egin,
aurrikusi, ezarri; baina ez dion odol-lerroari ihes egingo. Hire
ondasunen zati batez ezin dun erabaki, aldez aurretik emana zagon;
familian sinistu ala ez.
Argia
eskastu ahala, koloreak epelduz zihoazen kai aldean. Arroken artean
bildutako xafla herdoildu erdi zuri bati begira zegoen Fabian. Junek
lerroa ikusiko zuen hor: gizateriak landutako guztiaren etorkizuna zuten
aurrean; esku-lanen garapen lojikoa korrosioa baita, endekatzea.
Sentsazioek gidatzen zuten Fabian, ordea, ez burutazioek. Bazuen
horretarako arrazoia. Ikasita zegoen, berrikasita zegoen, senari berea
ematen, natura kontsideratzen zuenari bide ematen. Zehatzago esanda,
barru-barrutik zekien, azken batean, edertasunaren bila ibilita,
sentimenekin topo egiten zela.
Argazki-makina
zeharka jarri, zooma enkoadraketa egokitzeko baliatu, eta tiro egin
zuen. Hamaika ñabardura jaso nahi zituen sentsorean: inuiten zuri guztiak;
herdoilaren okreak, laranjak, gorriak, beltzak; altzairuaren urdinak,
grisak; itzalen osagarriak; islen deribazioak. Denak bildu nahi zituen
Fabianek argazki bakarrean. Zuk sekula ez zeniokeen halako burdina
puska bati begiratu ere egingo. Zuk haragizko erretratuak dituzu gustuko;
biluziak, ahal bada.
Hilabeteak
pasatu ziren Fabian Emmarekin gustatu zenetik kolpatuta zegoela
konturatu zen arte. Tarte horretan, Klaudiarekin lasai ibili zen.
Egonkortasuna hurbilekoa zuten, harmonia lagun. Barealdi luzea egokitu
zitzaien, akaso biak zetozelako marea biziegitan igeri egitetik. Elkartu
zirenetik, mareen zikloak ez zien urte askoan eragin; ez marearik izan ez
zelako, baizik eta babestutako kostaldeko talaian bizi zirelako.
Estokholmeko sindromeak, batzuetan, edo zuk maitasuna esan nahiko ez
zeniokeen lotura afektibo-praktiko gero eta sendoago horrek, beste
batzuetan, edota, askotan, egunen hurrenkera hutsak, denek malekoiarena
egin zuten noizbait ekaitzaren aurrean, urak baretu bitartean.
Horregatik zebilen Fabian kezkatuta, mareak berriz aditzen hasia zelako,
ilargiaren zikloaren jabe zen berriro.
Badakizu
zuk desioekin kontuz ibili behar dela, batzuetan bete egiten baitira.
Fabian talaiatik jaitsi eta jokoan sartu zenean, erdizka zekien zer nahi
zuen. Bere ustez zuhur ari zen, pausu neurtuan. Ez zuen ezer puskatu
nahi, tortilla arrautzarik hautsi gabe egin nahi zuen. Bazekien ez zela
posible eta, hala ere, egin behar zuen. Justaposizio horren bi atalak
kontzesiorik gabe maila berean zeudela onartu zuenean, orduan bakarrik,
lortu zuen burua lasaigune kurioso batean uztea: argazki-kamerarekin
ezinezkoaren bila ibiltzen ohitua zegoenez, sentitzen zuenaz extrapola
zezakeenak erakartzen zuen, arriskatzeko prest zegoela erabakitzeraino.
Handik edo hemendik aterako zen.
